La vita è bella στο σχολείο ...μετά μουσικής! 

    Δουλεύοντας για πρώτη χρονιά στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση - τα προηγούμενα χρόνια εργαζόμουν στα μουσικά γυμνάσια και λύκεια διδάσκοντας το μουσικό όργανο της ειδίκευσής μου στους έφηβους μαθητές μου - ένας από τους βασικούς μου στόχους, ειδικά απευθυνόμενη στα παιδιά των μικρών τάξεων Α' και Β' Δημοτικού, ήταν εκτός των άλλων, να τα βοηθήσω να αντιληφθούν τις βασικές έννοιες της μουσικής. 
    Ο Ήχος είναι η πρώτη έννοια που γνώρισαν.  Τον άκουσαν στη φύση, στα παιχνίδια τους, στο γέλιο τους. Μετά κλήθηκαν να τον προκαλέσουν μόνα τους, να τον αφουγκραστούν στα ψυθηρίσματά τους, να τον νιώσουν στις φωνές τους. να τον ανιχνεύσουν, να τον συγκρίνουν. 
     Τραγουδώντας μαζί με τα παιδιά, προσπάθησα να τα κάνω να ακούσουν τη φωνή τους, να καταλάβουν ότι μπορούν να την ελέγξουν, να την ανεβοκατεβάσουν στις τονικότητες, να καταλάβουν τί σημαίνει αυτό για το τραγούδι τους. Γίναμε χορωδία και τραγουδούσαμε συχνά, εκτός από τραγούδια, ακόμα και την κλίμακα του Ντο, για να μείνει στα αφτάκια τους η σχέση ανάμεσα στις τονικότητες. Η κλίμακα ζωγραφίστηκε στον πίνακα και πήρε μορφή, έγινε μετά πιο σύνθετη, μπερδέψαμε τις νότες, τις ανακατώσαμε, τις απλώσαμε πάλι  και τις πλέξαμε σε μουσική!   
    Μετά πήραμε τα κρουστά, ακόμα και κουταλάκια από την κουζίνα και αρχίσαμε να παίζουμε και να τραγουδάμε ...το ρυθμό! Ασκήσεις γραμμένες στον πίνακα με ανάλυση των 4/4 σε μικρότερες αξίες, σε διάφορα μοτίβα. Για να γίνει το μάθημα ευχάριστο, το στολίσαμε με χρώματα κι αρώματα: τα τέταρτα ζωγραφίστηκαν, μεταμορφώθηκαν σε φραουλίτσες, τα όγδοα έγιναν κατακόκκινα και τραγανά κεράσια, τα δέκατα έκτα έγιναν τσαμπιά από βατόμουρα, ή αρωματικά σταφύλια! 
Δώσαμε και ονόματα για να τα φωνάζουμε: Οι φραουλίτσες ονομάστηκαν "τα", τα κεράσια "τί-τι", τα βατόμουρα "τίκι-τίκι". Μετά βάλαμε και τις παύσεις, τις σιωπές και κλείναμε το στόμα μην ακουστεί παραφωνία στην παύση και το πάμε πάλι όλο από την αρχή! 
Και μετά, αφού χορτάσαμε τραγούδια, πήραμε τα κρουστά και τα κουτάλια και παίξαμε το ρυθμό, τα τέταρτα, τα όγδοα, τα δέκατα έκτα, τις παύσεις. Κάθε τάξη, μια συντονισμένη ορχήστρα κρουστών, που κατάφερε να διαβάζει αλάνθαστα όλο και πιο σύνθετα ρυθμικά μοτίβα! Απολαυστικό παιχνίδι για τα παιδιά, απολαυστική  διαδικασία για το δάσκαλο!
Μετά, όλα αυτά τα πολύχρωμα ρυθμικά μοτίβα τα βάλαμε στη σκάλα του Ντο, κι αρχίσαμε να τραγουδάμε ρυθμικά στην κλίμακα. Το Ντο έγινε φραουλίτσα, το Ρε κερασάκια, το Μι επίσης, το Φα πάλι φραουλίτσα... και πάει λέγοντας, ατελείωτοι συνδυασμοί.
    Κι όταν πια έμπαινα στην τάξη, τα παιδιά ενθουσιασμένα ρωτούσαν: Κυρία, σήμερα θα κάνουμε τις φραουλίτσες και τα κερασάκια;;; Όχι, κυρία, να ανέβουμε τη σκάλα του Ντο! Κυρία, να πάρουμε τα όργανα;;; 
    Γέμισαν οι τσέπες μου ραβασάκια, ζωγραφισμένες καρδούλες και νότες, χρώματα στο χαρτί που αποτύπωναν τη γενναιόδωρη παιδική τους εκφραστικότητα, ενώ στο τέλος του μαθήματος... η υπογραφή κάποιου που προλάβαινε να σηκωθεί στον πίνακα μόλις χτυπούσε το κουδούνι για το σχόλασμα και να αφήσει τη σφραγίδα του - σφραγίδα στην ψυχή μου: "Κυρία σ' αγαπώ!"